Χρησιμοποιούν ένα μοτοσυκλετιστή στη διαφήμιση, ο οποίος εκ πρώτης όψεως έχει την κακή Νεοελληνική νοοτροπία: οδηγεί χωρίς κράνος, με ακριβό μπουφάν ίδιας μάρκας με την παλιά αλλά ακόμη εντυπωσιακή στο δρόμο μοτοσυκλέτα του, μια R1100 GS. O μοτοσυκλετιστής αυτός αποδεικνύεται τελικά ένας απατεώνας που κλέβει το μικρό αυτοκίνητο της πρωταγωνίστριας. Μάλιστα δείχνει κάποια ευαισθησία αφού αφήνει το παιδάκι στη μητέρα του αλλά έχει φοβερό θράσος αφού στο τέλος ζητά και δανεικά. Φυσικά αν ένας απατεώνας έκανε τέτοια ατιμία θα διάλεγε ένα πιο φθηνό δίκυκλο να καταστρέψει. Επίσης οι οικονομίες μιας ζωής, χιλιάδων οικογενειών δεν είναι ακριβώς το ίδιο με το πάθος πολλών μοτοσυκλετιστών.

 

Ο παραλληλισμός σε γενικές γραμμές είναι λογικός. Ωστόσο η νοοτροπία που περιγράφεται στη διαφήμιση μπορεί να χαρακτηρίζει πολιτικούς και κυβερνήσεις, όχι όμως και τους μοτοσυκλετιστές. Σε γενικές γραμμές είμαστε πολύ καλύτεροι από αυτό, όλοι σχεδόν οι Έλληνες είναι καλύτεροι από αυτό. Έτσι η διαφήμιση κακοχαρακτηρίζει την μοτοσυκλέτα, (το ίδιο θα έκανε για όποιο όχημα και να οδηγούσε ο απατεώνας, ακόμη κι αν αυτό ήταν μια νταλίκα!). 

Επειδή η μοτοσυκλέτα και σαν ιδέα-τρόπος ζωής και σαν καταναλωτικό αγαθό (άνεργοι εργαζόμενοι στον κλάδο-μαγαζιά που κλείνουν-περιουσίες χαμένες) έχει επίσης δεχτεί μεγάλο πλήγμα από την κρίση, δεν είναι ευχάριστο για τους μοτοσυκλετιστές να είναι πρωταγωνιστές αρνητικής διαφήμισης. Με άλλα λόγια κατανοητή η διαφήμιση, ενοχλητική όμως.